O książce: rok / Vadim Sergeevich Shefner (1915–2002) - wspaniały poeta i prozaik - uważany za prozę „drugą stroną poezji”. „Proza” – przyznał – „nie jest dla mnie gatunkiem niższym, nie marnotrawstwem, ale, parafrazując Clausewitza, kontynuacją poezji innymi środkami”. Już w 1940 roku Shefner opublikował w czasopiśmie „Leningrad” opowiadanie „Dzień czyjejś śmierci” i od tego czasu, czując się coraz pewniej, pisał prozę: najpierw o swoim dzieciństwie w Petersburgu, o sierocińcach Lata dwudzieste, o froncie i blokadzie, potem zwrócił się w stronę „nienaukowej” fikcji i „bajek dla mądrych ludzi”. W zbiorach pisarza proza ​​zajmuje trzy obszerne tomy z czterech, jednak nie wszystko, co stworzył, zostało opublikowane. W archiwum Shefnera znajduje się plan niezrealizowanego zbioru prozy, zawierającego historie, które nigdy nie ujrzały światła dziennego. Zbiór ten otwiera opowieść „Sąd Ostateczny” („Spór”), ​​należąca do cyklu militarnego. Opowieści te noszą w sobie piętno nastroju tamtej odległej epoki, ale wciąż są interesujące nie tylko historycznie i literacko, ale także dla czytelnika, co gwarantuje ich żywa intonacja i ukryty w nich ludzki ból Igora Kuźmiczowa